Schoolpijn
uitgever: Meulenhoff
Uit De Volkskrant
‘Schoolpijn’, die kent niet iedereen. De Franse romancier en oud-leraar Daniel Pennac (1944) pikt ze er zo uit, de chronische schoolpijnlijders. Ze zitten zo ver mogelijk achterin de klas, capuchon op, Ipod-oortjes in, getergde blik. Hijzelf was er zo eentje. Een uitzonderlijk beroerde leerling, zo iemand die een eeuw eerder nog ezelsoren opgezet had gekregen. Slecht in rekenen, glazig starend naar wiskundesommen, niet in staat jaartallen te leren of plaatsen op een kaart aan te wijzen, een ramp in ontleden. ‘Snáp je het nu eindelijk?’ vroegen de ouders en leraren na vele uren uitleg zuchtend, want zijn broers konden wel goed leren en zijn ouders waren maatschappelijk geslaagd. Nee, hij snapte het niet. Nooit. Op zijn 14de schreef hij op zijn kostschool een wanhopige brief naar zijn moeder: ‘Ik vind het verschrikelik. (..) Ik ben niet intelegent en ijverig genoeg om met school verder te gaan.’ Stuur mij maar naar ‘de kolonies’ in Afrika, raadt hij zijn moeder aan. In Frankrijk restte hem slechts zelfmoord.Wat schoolziek is, weet iedereen. Je ’s ochtends ineens helemaal niet lekker voelen, nadat je in je agenda hebt ontdekt dat je die dag een proefwerk natuurkunde hebt. Een overtuigend verhaal opvoeren over nachtelijke buikloop. Voor alle zekerheid de thermometer even in de lauwwarme thee steken – niet te lang, totdat het kwik bij 38 staat. ‘Ach schatje, blijf jij maar een dagje thuis’, zegt de bezorgde moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten