Blog Guido Everts
Het vertellen van verhalen heeft geen vaste plaats in het hedendaagse onderwijs. Dit gegeven is tot uitgangspunt gekozen voor dit onderzoek.Verhalen inspireren kinderen en betrekken hen bij het onderwerp waarover verteld wordt. De vraag waarom dit vertelelement in ons reguliere onderwijs geen centrale plaats (meer) heeft heeft tot een historische zoektocht geleid. We hebben daartoe deze vraag aan de Europese onderwijsgeschiedenis voorgelegd. We zagen daarbij, en daarin ligt mede de motivatie voor dit onderzoek, dat zij als zodanig nog niet eerder was gesteld. In een tijd waarin naar zinvolle samenhangen uitgekeken wordt lijkt een zoektocht naar de plaats van het verhaal in het onderwijs relevant.
In de huidige historische pedagogiek zijn verwijzingen zeldzaam naar literatuurkritiek en literaire pedagogiek. Op het gebied van vertelling en literatuur blijken verwijzingen naar de geschiedenis van de onderwijspraktijk zelfs zo dun gezaaid dat we er liever voor kozen de commentaren op die praktijk, die wel voorhanden bleken, te onderzoeken. Grote filosofische en pedagogische denkers als Plato, Aristoteles, Augustinus, Erasmus, Vives, Luther, Comenius en Rousseau hebben zich aan het onderwerp gewijd. De onderzoeksvraag die we, met de noodzaak van een afperking van het veld van onderzoek in het achterhoofd, op basis van dit gegeven stelden luidde: ‘wat is de strekking van de pedagogisch georiënteerde commentaren op de vorm, de inhoud en het gebruik van verhalen in het onderwijs sinds Plato en tot en met Luther?’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten