Reactie van een leraar op Pennac

Docent VO » Blog Archive » Schoolpijn

Daniel Pennac schreef een heel liefdevol verslag over zijn manier van lesgeven, terugkijkend op een lange onderwijscarrière. Hij had vroeger zelf erg veel moeite met leren en betoogt dat docenten vaak beter zijn als ze zelf niet zo heel erg briljant zijn geweest als leerling. Ze snappen dan meteen hoe zwakke leerlingen zich voelen. Maar het essentiële woordje in zijn boek is liefde: heette dat vroeger niet roeping?

Ik denk niet dat de manier waarop Daniel Pennac heeft lesgegeven een succesformule is die zomaar kan worden gekopieerd. Wat hij beschrijft is een heel persoonlijke stijl die bij hem paste en voortkwam uit zijn eigen geschiedenis.
Ikzelf geloof dat het belangrijk is dat je lesgeeft op de manier die bij je past: je moet geloven in wat je doet. Als je gelooft in vakgericht, klassikaal onderwijs moet je je niet laten verleiden tot iets anders. Als je gelooft in veel zelfstandigheid voor leerlingen, dan moet je op die manier werken. Leerlingen hebben feilloos door of je echt gelooft in wat je doet. Er zou in het onderwijs veel meer ruimte moeten zijn voor verschillen: zoals we inmiddels ook rekening houden met verschillen tussen leerlingen (verschillende leerstijlen), zo zou er ook rekening moeten worden gehouden met verschillen tussen docenten. En natuurlijk hangt het ook af van de groep die je voor je hebt: sommige groepen kunnen meer zelfstandigheid aan dan anderen.
Wat ik dus wel met Pennac eens ben is dat je heel goed naar een leerling moet kijken en moet kunnen inschatten wat die leerling nodig heeft - maar dat is van alle tijden. Een van de motto’s op mijn prikbord: ’students don’t care how much you know until they know how much you care’.
Ja, liefde voor het vak, liefde voor de leerlingen. Dat wens ik alle collega’s in dit nieuwe jaar.

Voor wie het boek niet heeft gelezen, lees de recensie van Aleid Truijens in de Volkskrant